franceză

(français)

Etimologie

Din franceză veche voloir, voleir < latină populară *volēre, forma de prezent infinitiv pentru *voleō, din latină clasică volō, velle („a-și dori, a vrea”), din proto-italică *welō.

Înrudit cu catalană voler, italiană volere și română vrea.

Pronunție


Verb

vouloir

  1. (v.tranz.) a vrea, a dori
    Il veut partir demain. Il veut faire ce voyage. Il n'en veut rien faire.
  2. (v.tranz.) a pofti

se vouloir

  1. (v.refl.) a păreafie

Sinonime

vouloir

Cuvinte compuse

Locuțiuni

Expresii

Conjugare

Infinitiv vouloir
Prezent continuu voulant
Trecut continuu (avoir) voulu
Persoana singular plural
I II III I II III
Indicativ je tu il nous vous ils
Prezent veux veux veut voulons voulez veulent
Imperfect voulais voulais voulait voulions vouliez voulaient
Trecut perfect voulus voulus voulut voulûmes voulûtes voulurent
Viitor voudrai voudras voudra voudrons voudrez voudront
Condițional voudrais voudrais voudrait voudrions voudriez voudraient
Subjunctiv que je que tu qu'il que nous que vous qu'ils
Prezent veuille veuilles veuille voulions vouliez veuillent
Imperfect voulusse voulusses voulût voulussions voulussiez voulussent
Imperativ - tu - nous vous -
veux, veuille voulons, veuillons voulez, veuillez


Substantiv

vouloir m., vouloirs pl.

  1. voință, vrere, dorință

Sinonime

Antonime

Cuvinte compuse

Referințe