δόντι

greacă

(Ελληνικά)

Etimologie

Din greacă bizantină δόντιν (dóntin), δόντιον (dóntion) < greacă antică *ὀδόντιον (*odóntion), diminutiv al lui ὀδούς, ὀδόντος (odoús, odóntos, „colț”).

Pronunție

• AFI: /ˈðɔn.di/

Substantiv

δόντι (dónti)

Declinarea substantivului δόντι
n.	Singular	Plural
Nominativ	δόντι	δόντια
Genitiv	δοντιού	δοντιών
Acuzativ	δόντι	δόντια
Vocativ	δόντι	δόντια

1. (anat.) dinte
2. (zool.) colț (de elefant, de mistreț etc.)
3. (bot., alim.) cățel (de usturoi)

Sinonime

• 3: (bot., alim.) σκελίδα

Cuvinte compuse

• οδοντοτεχνίτης
• οδοντιατρικός
• οδοντίατρος
• οδοντοστοιχία

Cuvinte apropiate

• ξεδοντιάζω
• δοντάκι
• οδοντικός
• οδοντωτός

Expresii

• έξω από τα δόντια
• οπλισμένος μέχρι τα δόντια
• τρίζω τα δόντια

Referințe

• Βικιλεξικό
• Wiktionary